W 1942 roku trwałąa wojna, dlatego dzieci zostały ewakuowane. Zajmiemy się jednak rodziną Pevensie, a dokładnie czworgiem dzieci  Piotrem, Zuzanną,Edmundem i najmłodszą z rodzeństwa Łucją.Zostali oni przeniesieni do dużego starego domu,  w którym mieszkał stary Profesor.W pierwszym dniu pobytu u Profesora dzieci  się nudziły i wpadły na pomysł, żeby pobawić się w chowanego.Liczyć zaczęli Piotr i Zuzanna, a Łucja i Edmund zaczęli się chować.Łucja nie wiedziała, gdzie się chować,więc biegała po całym domu, ale wszystkie drzwi były zamknięte. Gdy znalazła już otwarty pokój,weszła do niego i zobaczyła tam coś dużego przykrytego białą szatą. Później gdy odkryła białą szatę, zobaczyła dużą starą szafę.Bez zastanawiania weszła do niej. Dotykając poczuła futra, a więc wchodziła w głąb szafy,aż zaczynała czuć coś zimnego. Już nie przesuwała się, ale szła,a kiedy wyszła, zobaczyła tam wielki biały kraj. Było jasno, a jednak zauważyła świecącą się w oddali latarnię.Poszła do niej. Usłyszała coś za krzakiem –  był to faun, Tumnus . Oboje zaczęli krzyczeć na swój widok.Łucja schowała się za latarnię a faun za drzewo. Łucja z zaciekawieniem podeszła do fauna i przedstawiła się, Tumnus też się przedstawił. Dziewczynka podała mu rękę, ale Tumnus nie wiedział, o co jej chodzi. Faun zaproponował herbatkę, a Łucja się zgodziła. Tumnus zaprowadził ją do swojej pieczary. Wypili herbatkę i faun odprowadził dziewczynkę do latarni.  Dziewczynka szybko pobiegła  do wejścia szafy. Myślała,że nie było jej kilka godzin,więc pobiegła do holu i zaczęła krzyczeć –  już jestem nic mi się nie stało.  W rzeczywistości od jej zniknięcia minęło kilka minut.